Sei in >> Preghiere >> A solis ortus cardine - Testo completo di Sedulio

Buon Giorno, visitatore, il tuo numero IP è : 3.145.19.0 - Fanne buon uso ;-) — Pasqua sarà e⁄o è stata il 31/03/2024

Capistrano (VV), sabato 27 luglio 2024 ~ Ore : 07:05:47 • New York: 27/07/2024 01:05:47 • Tokyo: 27/07/2024 14:05:47 • Sydney: 27/07/2024 15:05:47

Settimana dell'anno n° 30 - Trimestre 3 [luglio] Leone ♥ ;-) • Giorni trascorsi da InizioAnno: 209 - Giorni mancanti a FineAnno: 157: Precisamente 0 anni, 5 mesi, 23 settimane, 157 giorni, 3784 ore, 227094 minuti, 13625652 secondi!

Il sole sorge alle ore 05:58 e tramonta alle ore 20:34 - San Pantaleone - Santa Letizia

 

Il Vangelo della domenica

 

A solis ortus cárdine ad usque terræ limitem - Testo completo di Sedulio

"A solis ortus cardine" (in italiano "Dal perno del sorgere del sole") è un poema di Celio Sedulio (morto nel 450 circa), che racconta la vita di Cristo dalla sua nascita alla sua resurrezione. I suoi 23 versi iniziano ciascuno con una lettera consecutiva dell'alfabeto latino, rendendo il poema un abbecedario.
È una delle parti più antiche della liturgia cattolica romana: un carme abbecedario: dalla A alla Z, le strofe, ognuna di quattro dimetri giambici, sono in tutto ventitrè, quasi il triplo rispetto a quelle degli inni ambrosiani. Come è noto, gli abbecedari cristiani, che riprendono in un certo senso il genere dei salmi alfabetici ebraici dell'Antico Testamento. Ci sono state traduzioni monastiche in anglosassone e successive traduzioni in altre lingue.

 

«A solis ortus cardine». Al seguente collegamento trovi il Testo in vigore nella Liturgia delle Ore, si recita nel Tempo di Natale fino alla Solennità dell'Epifania

 

A solis ortus cárdine
Ad úsque terræ límitem
Christum Canámus Príncipem,
Natum Maria Vírgine.

Beátus auctor sæculi
servíle corpus índuit,
ut carne carnem líberans
non pérderet quod cóndidit.

Clausæ paréntis víscera
cæléstis intrat grátia;
venter puéllæ báiulat
secréta quæ non nóverat.

Domus pudíci péctoris
templum repénte fit Dei;
intácta nésciens virum
verbo concépit Fílium.

Eníxa est puérpera
quem Gábriel pr&ælig;díxerat,
quem matris alvo géstiens
clausus Joánnes sénserat.

Fœno iacére pértulit,
pr&ælig;sépe non abhórruit,
parvóque lacte pastus est
per quem nec ales ésurit.

Gaudet chorus c&ælig;léstium
et ángeli canunt Deum,
palámque fit pastóribus
pastor, creátor ómnium.

Hostis heródes ímpie,
Christum veníre quid times?
Non erípit mortália,
qui regna dat cæléstia.

Ibant magi, qua vénerant,
stellam sequéntes præviam,
lumen requírunt lúmine,
Deum Faténtur Múnere.

Katerva matrum personat
Conlisa Deflens Pignora,
quorum tyrannus milia
Christo Sacravit Victimam.

Lavácra puri gúrgitis
Cæléstis Agnus áttigit,
peccáta quæ non détulit
nos abluéndo súsculit.

Miraculis dedit fidem
habere se deum patrem,
infirma sanans corpora
et suscitans cadavera.

Novum genus poténtiæ:
aquæ rubéscunt hydriæ
vinúmque iussa fúndere
mutávit unda oríginem.

Orat salutem servulo
Flexus Genu Centrio,
Credenzis Ardor Plurimus
extinxit ignes febrium.

Petrus per undas ambulat
Christi Levatus Dextera:
Natura quam negaverat
Fides Paravit Semitam.

Quarta die iam fetidus
Vitam Recepit Lazarus
mortisque liber vinculis
factus superstes est sibi.

Rivos cruoris torridi
contacta vestis obstruit,
fletu rigante supplicis
non sono fluenta sanguinis.

Solutus omni corpore
iussus repente surgere,
Suis vicissim gressibus
æger Vehebat Lectulum.

Tunc ille iudas carnifex
Ausus Magistrum Tradere,
Pacem Ferebat Osculo,
quam non habebat pectore.

Verax datur fallacibus,
pium flagellat impius,
Crucique Fixus Innocens
coniunctus est latronibus.

Xeromyrram post sabbatum
Quædam Vehebant confronta,
Quas Adlocutus Angelus
vivum sepulcro non tegi.

Ymnis, venite, dulcibus
Subditum di Canamus di Omnes
Christi triumpho tartarum,
qui nos redemit venditus.

Zelum draconis invidi
et os leonis pessimi
Calcavit Unicus Dei
Seseque cælis Reddidit

Amen.

* * *

Autore: Celio Sedulio (morto nel 450 circa)

| indietro | ~ | torna su |

 


www.mpasceri.it © copyright 2010 - 2024 ~ XHTML